السلام علیک یا دریا. 

این روزها همه جا “حسین”را زمزمه می کنم.درد را -عشق را – شادی را همه از او به نشانه  توی شعرها  کلمه می شوند……عاشورا – ماه منیر قمر بنی هاشم -خیمه گاههای سوخته….

چند هفته ایست توفیق پای منبری بودن استاد دریغمان شده.انقدر زنگار روی دلم نشسته که با یک رود فرات هم تطهیر نمی شود….زنگ زدم به استاد کربلا بودند.گفتم در صورت امکان رو به نجف کنید و بی واسطه از امیرالمومنین بخواهید این سولمازی که من می شناسم را ….!استاد برایم زیارت وارث می خواند…اینقدر صدا نزدیک بود که حس می کردم پابرهنه در بین الحرمین نشسته ام و به پهنای صورتم اشک می ریزم…حالا هر شب  فریادی ناطور که از اعماق وجودم توفانی ام می کند از خواب می پرم و موجها می کشانندم به صدای “حاج منصور ارضی”می نشینم گوشه ی زاویه دار اتاقم و اشک می ریزم…انقدر که صبح با دردی مضاعف بیدار می شوم و سخت نفس می کشم….استاد می گفت:اینها نشانه ی این است که برگه ی ورود به وادی را گرفته اید….اما!حس می کنم در انزوای دردی ناشناخته آآآآآآآآآآآآآآآب می شوم….گاهی صریحا قران را باز می کنم و آیات را عمیقا معنا می کنم اما!آرام نمی شوم….

پی نوشت1:

کمترین  درگاه تو هستم …نه دست خالی…..تو مرا با دلی خالی نگاه کن….

“نیمه ی دیگرم ببخش عزیز!قصد من نفی دردهامان نیست…

نوشته شده در پنجشنبه, 15 ژانویه 2009 در 2:30 ب.ظ و در دسته‌ی روزنگاشت‌ها. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید, یا بازتاب از سایت خودتان