پاییزم از راه رسیده و دلتنگی هایی این فصل مضاعف تر می شود.رفته بودیم دریاچه ،خیلی دل انگیز بود و لبریز از سکوت و سکون.همه کنار ابگیر ایستاده بودند و من بلند بلند صائب را زمزمه می کردم .شکیبا کنار من ایستاده بود و می خندید.حالا که همه دارند میروند مفهوم وابستگی و دلبستگی را فراموش می کنم ..پیمانه یک قاصدک برایم می آورد و می گوید آرزوهایت را توی گوشش زمزمه کن و رهایش کن تا بپرد و اوج بگیرد.حالا همه می خواهند دلداری ام بدهند آنهم در بطن این فصل خالی شاعرانگی ها….به خودم قوت قلب می دهم که می توانم با این طغیان کنار بیایم یا دست کم آرام بگیرم و بنشینم روزها و روزمرگی ها من را در خودش حل کند …باید دری به سمت کوه نور باز کنم و بدوم تا ته دشت!

به امید سرسبزترین دقیقه ها.

یا عشق!

نوشته شده در چهار شنبه, 22 اکتبر 2008 در 11:29 ق.ظ و در دسته‌ی روزنگاشت‌ها. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید, یا بازتاب از سایت خودتان