هنوز “دیماه “است و من این ماه زمستانی را که با بارش برف همراه می شود را دوست می دارم ،همینطور “مادر”را که در “هشتمین”روزش چشمهایم را به آسمان دنیا گشود و متولدم کرد …همینطور “یازدهمین “روزش را که من را نشاند بر شاخسار شکوفه ی “عشقی ” که فراموشم نخواهد شد…و خاطرات شیرینتری که این روزها من را کلمه می کند و “غزل”می شوند بر مرور شاعرانگی هایم….

1: آدمي فقط در يك صورت حق دارد به ديگري از بالا نگاه كند و آن هنگامي‌ست كه بخواهد دست ديگري كه بر زمين افتاده را بگيرد تا بلندش كند… «گابریل گارسیا مارکز»

 2: برای کشف اقيانوس­های جديد بايد شهامت ترک ساحل آرام خود را داشته باشيد. اين جهان، جهان تغير است نه تقدير! “تولستوی”

 3: سرشارم از فکرهای تازه و مصراعهایی که باید غزل شوند و چهارپاره…عاشق، كم است، سخن عاشقانه، فراوان

نوشته شده در چهارشنبه, ۱۴ دی ۱۳۹۰ در ۲:۵۷ ب.ظ و در دسته‌ی روزنگاشت‌ها. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید, یا بازتاب از سایت خودتان