لاله اشك صبورم سلام .

بد نیستم.اما احساس خوبی به این فصل هم ندارم.خیلی سخت و کشدار شده ام ،معلق بین شاعرانه نوشتن و سخت نوشتن.

راست می گویی!خرداد هم تمام شد و به روز نکردم.نمی توانستم دستم به نوشتن نمی رود حتا کتابهایی را که دوست داشتم تابستان بخوانم  را صفحه ای باز نکردم. وقتی اندوهی عمیق روی دلم آوار می شود همین می شود اوضاع و احوالم.نخواه گوشه ای از دلتنگی هایم را بگویم که تاب بی تابی هایی ممتد و غلیظ را ندارم.در مورد “روز مادر” هم  شعرم نیامد.پنجره ی سرودن باز بود اما !کلمات از من دور بودند .این زخمناک ترین لحظه است برای شاعر.هنوز کمی از درد توی تنم مانده ،اگر چه “عشق” مادر سراپای من را تنیده.سرم هنوز درد می کند .40 روز چله نشینی ام بی نشانه بود از “امید”.

استاد عرفانمان می گفت:آغازش همینگونه است  اما باقی دوستان چند قدم پیشترند، نمی دانم ظرفیتم کم شده یا هزار سوال که ذهنم را سوهان می کشند.

نگرانم نباش.تصمیم گرفته ام 40 روز گریه نکنم تا سنگ شوم.از همان سنگهای سخت و خارا.شاید تداعی “ابابیل “شدم.شاید خدای مهربان و بخشنده ی شماها تدبیری کرد؟؟

اصلا اتفاقی نیفتاده ،آبی آسمان همان است و گردش شب و روز هم سر جایش.

بهارم وقتی شروع می شود  که پاییز بیاید و در خش خش برگها محو شوم. خیلی سال است که می دانم “نیست” و دلم برای نبودنش تنگ می شود اما!نمی توانم طعم گس نبودنش را تحمل کنم.

اصلا بگذریم.

بگذار همه ی نیستی ها و نبودنها سرازیر شوند توی آستینم،شاید شبیه قطره های باران،هنوز که کوچه های بی عابر را از من نگرفته اند.می توانم پیشانی ام روی کاهگلی دیوار بگذارم و مشت  مشت بکوبم .

دلم برایت تنگ شده و می شود .همینطور برای نیکو،ماری،ماهور ،اعظم و…..

شاعرانه نبودم  با احترامی همیشگی:

سولماز

 

نوشته شده در دوشنبه, 7 جولای 2008 در 9:35 ق.ظ و در دسته‌ی روزنگاشت‌ها. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید, یا بازتاب از سایت خودتان