با محبت ، برای مریم انتظام

وقتی دعا می کنی شعر بشوم و جاری .می آید از خنکای زاینده رود تا انتهای پرچین دیوار حیاطمان که  پر شده از پیچکهایی با  گلهایی شبیه انگورهای ریز سیاه رنگ.خیلی آرام نبضم به الفبا می زند و کلمات ارام از توی گوشم لیز می خورند تا بیفتند توی دلم و انگشتان را جوهری کنند.وقتی غزل می گویم پر ازالتهابم ،نفسم سخت و آرام می شود.هی فکر می کنم تمام شدم ،خالی  اما هی بال و پر شبیه ققنوس.جوجه ها اینبار غزلند و چارپاره.کنده می شوند از ذهنم.تکه تکه ،پاره پاره ،بعد شبیه ژله می چسبند به کاغذ بی خط.همانجا برگه را  روی میز می گذارم و شب زمزمه ام می کنم ،افاعیل را بلند بلند می خوانم.صدای زمینه ی سه تار علیزاده را می گذارم و دلم به هم می خورد.هی یک چیزی شبیه سر گیجه توی و جودم می پراکند ،لرزش صدایم بیشتر می شود .انگار یک سطل آب سرد روی سرم ریخته باشند گیج میشوم.اما شعرم.

شب با همان خیسی روی بالشم می خوابم و صبح بقدری خسته و کوفته ،از خواب بیدار می شوم که انگار یکی تمام تار و پودم را جدا کرده.مادر را می بینم به شانه ی در تکیه داده و می گوید باز گریه کردی؟چشمم به قاب عکس جوانی مادر روی دیوار می افتد و هی بغضم را سرکوب می کنم تا سرباز نکند.روی مچاله ی ملافه ی تخت می نشینم و می گویم گریه!نه بابا !تا خود صبح با ارواح مشاعره داشتیم.سمت میز می آید و برگه را نگاه می کند ، در بعضی سطرها جوهر پس زده ی خیس شده  ی بر جسته ای را می بیند و می گوید:بخون!

ماری!ماری!دلم می سوزد برای  مادر،برای شادمانه ترین غزلها و و دو بیتی ها اشک می ریزد .این که آخر ش اقیانوس است.

زیر چشمی من را نگاه می کند و نگاهش را می دزدد.

هی به خودم لعنت می فرستم که این بار آخرست سولماز ! که برای مادر شعر می خوانی!اما نمی شود.هی غرم می گیرد.

ساده می شوم شبیه کودکی ام ،می خوانم.دستم را که می خواهد بگیرد .توی خودم جمع می شوم.همه ی دفعات اینطوری می شود.انگار یک نوار است.از خواندن باقی بیتها صرفنظر میکنم.باهوشمندی همیشگی اش می گوید: ناقص بود.اما کاملش را دیگر نمی توانم ،سخت است مادر . من تاب سوختن پروانه های چشمهایت را ندارم..

یک روز برایت می نویسم که گلهای خشک شده ی خاطراتمان را چگونه باد با خود برد و دیگر نیاورد.

من هنوز به دعای تو و پروانه باور دارم.دعا کن هیچ وقت ترک نزنم از همین سخت شاعرانگی ها.

هیچ وقت یادم نمی رود که برایت نامه نوشتم،هیچ وقت .

با یک دنیا دلتنگی برایت با همین دهان تابستانه می بوسمت

پی نوشت1:

دلم برای ربنای استاد تنگ شده.

2:

خیلی روز است که از تنها گذاشتن  نادر ابرهیمی،استاد مهربانمان می گذرد .اما آنروز نشد که بیایم .خیلی دوست داشتم هلیایش را ،خیلی خواندم و گریستم  با نامههای به همسرش،اما رفت خیلی زود.رفت به شهری که خیلی دوست داشتش.

نوشته شده در شنبه, 12 جولای 2008 در 12:54 ب.ظ و در دسته‌ی روزنگاشت‌ها. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید, یا بازتاب از سایت خودتان