من تمام نشانه هایی را که دوستشان دارم توی تقویم روی دیوار اتاقم لایت می کنم،شبیه “روز تولد فرشته ی عزیزم”که همین امروز بود و من نتوانستم به موقع خودم را به اداره ی پست برسانم و دستمالی که برایت گلدوزی کردم برسانم به دستت تا یک دل سیر بخندی!

اما !سالهاست به این نتیجه رسیده ام که فاصله،دلیل بر فراموشی نبوده و نیست و نمی تواند باشد.محبت و مهر شما آنقدر روی نگاه کلماتم نشسته که خودشان نیز نمی توانند به تصویر بکشندتان.

تو را وقتی دیدم که منتظر نشسته بودی و بیقراریهایت را شعر کرده بودی و گذاشته بودی توی صفحا ات که مارلیک-وردپرس نام داشت ،حالا خواهر کوچیکه ی خانواده ی محترم نقاش زاده های بلاگستانی!

همان روز به رویا گفتم خیلی دوست داشتنی ست نوشته های دخترک،ساده،روان و سرشار از صمیمیت و پاکی درونت.حالا همانی با نقش مادرانه ات برای صدرا  و همسری همراه برای پدرانه های محمد صدرا و دوستی دور اما خیلی نزدیک به پنجره ی دوستیمان.

“فرشته !فرشته !فرشته ی عزیزم!

می دانی … من تو را پشت این در بسته دوست دارم که گاهی باز می شود و تو از ان وارد می شوی و در استانه اش برای لحظه ای با ان نگاه ارام می ایستی … به من لبخند می زنی … مرا می بوسی. من می خندم و تو وارد می شوی.
همان در که دیرتر باز می شود و تو با ان نگاه که حالا بیشتر گنگ است و دور خم می شوی و در استانه مرا باز می بوسی. و می روی.

گاه و بیگاه چیزی در ذهنم دنگ دنگ می کند. فکر می کنم: «اگر اینبار بماند؟» نگرانم. اگر بمانی ؟ و هراس می آید.

من تو را آزاد می خواهم. من تو را بدون حضور من در زندگیت دوست گرفتم.
آزاد می خواهمت.
من خودم را آزاد می خواهم.
دوستت دام. گاهی … هر وقت که می توانی به دیدارم بیا. تولدت مبارک

نوشته شده در یکشنبه, 22 آگوست 2010 در 6:35 ب.ظ و در دسته‌ی روزنگاشت‌ها. می‌توانید دیدگاه‌های این نوشته را پیگیری کنید با RSS 2.0 خوراک می‌توانید دیدگاهتان را بنویسید, یا بازتاب از سایت خودتان