بایگانی برای ‘روزنگاشت‌ها’ دسته

مـرا بگـذار تا حیـران بمـانم چشـم در ساقی

دوشنبه, 19 آوریل 2010

امسال انگار بهار برایم جور دیگریست،خیلی به سرانگشتان اردی بهشت آفرین نزدیکم…با آنکه عهدها شکستم و در تلاطمها به خودش تکیه داده بودم …اما انگار هنوز با من دوستی اش را تمام نکرده!صحبتم با خداست که تا به امروز در اغوش بیکرانه اش امن ترین جای دنیا را به من نشان داده است….حال و هوای خوبی  دارم….صبحها ارام و اهسته روی زمین خیس از باران دیشب راه می روم و شکوفه ها را نفس می کشم و این همه سبزی و طراوت وشفافیت  برگهای درختان را دوست دارم لا جرعه  سر بکشم….لبخندی هزار ساله روی نگاهم نشسته که مبهمم می کند  در بهشتی ترین ماه خدا…..حس می کنم توی  دنیا ی افسار گسیخته ی روز مرگیها نیستم…..شادم….آنقدرها که مادر در تعجب است!!!نامش که می آید….دلم می خواهد  بایستم زیر باران و صدایش کنم….آی مهربانترین بخشندگان تنها یک چیز به تو می ورزم…آنهم ” عشق” است….

پی نوشت 1»

حدیث قدسی: “لو علم المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتوا شوقا “، اگر آنان که از درگاه من روی برتافتند، می‌دانستند که چقدر مشتاق آنان هستم ، هر آینه از شوق جان می‌سپردند.

پی نوشت 2″

بدان‌ که هر چیزی را کاری است از اعضای آدمی

 دیده را دیدن و گوش را شنیدن

 کار دل عشق است

تا عشق نبود بی‌کار بود.

.

«السوانح فی العشق؛ شیخ احمد غزالی؛ به اهتمام ایرج افشار؛ ص 50

 

نو بهار است انگار!!!!!!

دوشنبه, 12 آوریل 2010

آی تو که مهربانترین بخشندگانی ،به آسمانت بگو دستهایش را تا بیکرانها بگشاید و من را در آغوش بی وسعتش

بگیرد تنگ….آنقدر ها که این تلنگرهای باران زده ی بهاری از من جدا شوند….

آی خدایا!شبها حواست به اتاق صورتی ام باشد !گوشهایت را به پنجره نزدیک کن می خواهم در گوشی حرف بزنیم…حتا شکوفه های درخت پشت پنجره هم نشنود…

آی  دریاترین خدای زندگی ام!در دسترس باش!!

سه شنبه, 6 آوریل 2010

بهار هم با شاخه های شکوفه زده ی فروردینی نشسته روی شانه های درختان حیاط خانه ی پدری…دوست دارم با “نیکو”هم عقیده باشم و نام امسال را “سال توام با جسارت مضاعف”بگذارم در هر چه که من را به بصیرت

و شناخت ژرفتری می رساند…فعلا در قدم اول استخوانی می ترکانم شیرین!

آی بهآر آفرین ،دوستتر دارم با رنگی که دوست دارم بهآرم را آهار بزنی!!!

هوا داران کویش را چو جان خویشتن دارم…

جمعه, 19 مارس 2010

بهآر آفرین همراه و بردبار برای بیقراریهایم!

می دانم که می دانی،من فقط یکبار مسافر این جهانم ،تجربه کننده ی بهارهای کودکی تا به امروزم،بی درنگ

بگذار هر عمل خیری که می توانم انجام دهم و هر مهربانی که می توانم محبت نمایم.کمکم کن از این مسیر شی

شیرین و سخت منحرف نشوم و غفلت ننمایم.من هیچوقت دیگران را مجبور به “دوست “داشته شدنم نکرده ام،

اما امروز می بینم محبت قلبی خواستنی تر می کند…من را بخواه برای مرور همه ی شگرفترین دقیقه هایی

که زندگی را در سلولهایم می پراکنی و محبت و صداقتی بی انتها برای همه ی عزیزانم پیشکش نما که تو

بی منت ترین بخشندگانی!

“فرا رسیدن نوروز باستانی ایرانیان ” را به همه ی دوستان دور و نزدیکم شادباش می گویم…دوستتان دارم و

برایتان بهترینه های روزگار را دعا گویم.

با احترام فراوان

سالي كه نكوست از بهارش پيداست

چهار شنبه, 3 مارس 2010

تو !!!هیچ احساس دٍین کردی ؟ دٍین به یک آدم به یک حیوان به یک درخت حتی دیوار ؟ … میدانی من خوش شانس بودم اما حقیقتش این است که من جواب خوبیهای خودم را گرفتم … آخر میدانی من هیچ وقت کسی را اذیت نکردم … نرنجاندم … نترساندم … دل کسی را نشکستم … آبروی کسی را نبردم … به کسی گیر ندادم … تهمت و بهتان نزدم … دروغ نگفتم … پس این حقم بود … بزار به ات بگویم اگر بخواهی خوب بمانی خیلی سختی میکشی … خدا بدجوری آزمایشت میکند ..فقط !خدایا درد را با صبر ارزانی کن و صبر را با مهر ببخش و مهر را بر قلب منقوش کن و آرامش را در مرگی با عزت ارزانی نما … خدایا به رفتگان رحمت و به ماندگان حرمت و شعور عطا کن …

1: بهآر هشتاد ونه هم نرم،نرمک دارد خودش را به جوانه زدن شکوفه های گیلاس خانه ی پدری می رساند.یکسال نوی دیگر کاش !بهآری شود تمام دلم و سرشار شوم از عطر و طراوت همین شکوفه های صورتی…

تا منزل آدمي سراي دنياست
كارش همه جرم و كار حق لطف و عطاست
خوش باش كه آن سرا چنين خواهد بود
سالي كه نكوست از بهارش پيداست

دگران روند و آیند تو همچنان که هستی..

سه شنبه, 9 فوریه 2010

انسان مانند رودخانه است

هر چقدر عميق تر باشد

آرامتر است.

< مونتسکيو >

——————————

اينك‌                                                                

اگر اندك‌ اندك‌ دوستم‌ نداشته‌ باشي‌                                    

من‌ نيز تو را از دل‌ مي‌برم‌                                           

اندك‌ اندك‌ .                               

اگر يكباره‌                                                          

فراموشم‌ كني‌                                                        

در پي‌ من‌ نگرد ،                                                    

زيرا پيش‌ از تو فراموشت‌ كرده‌ام‌ .                                    

 

اگر توفان‌ بيرقهائي‌ را                                              

كه‌ از ميان‌ زندگيم‌ مي‌گذرند                                          

بيهوده‌ و ديوانه‌ بخواني‌                                             

و سر آن‌ داشته‌ باشي‌                                                  

كه‌ مرا در ساحل‌ قلبم‌                                                

آنجا كه‌ ريشه‌ در آن‌ دوانده‌ام‌ رها كني‌ ،                              

به‌ ياد داشته‌ باش‌                                                   

يك‌ روز،                                                            

در لحظ‌ه‌ئي‌ ،                                                        

دستهايم‌ را بلند خواهم‌ كرد                                          

ريشه‌هايم‌ را به‌ دوش‌ خواهم‌ كشيد                                       

در جستجوي‌ زميني‌ ديگر.                                              

 

                                                                ….

پابلو نرودا             

همیشه نوشت:

از دعای عین القضات همدانی:

 

«خدایا! به من قدرت آن را عطا کن که بتوانم بدان اندازه که او را دوست می‌دارم نیاز دوست داشتنش را در خود خاموش سازم.»

 

و “مادرم” را هنوز  اندازه ی تمام خدا دوست دارمش…

 

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است

دوشنبه, 8 فوریه 2010

بهار” یکی دیگر از بهترین دوستانم بود که اگر تا  هفتم اسفند ماه می ماند بایستی جشن سالگرد چهار ساله ی دوستیمان را با سنتی همیشگی با درست کردن کیک خانگی شکلاتی در خانه ی مادربزرگبش برگزار می کردیم.

نزدیک غروب بود ،نیکان زنگ زد و گفت :بهار “صبح تمام کرد،به همین سادگی!آنقدر شوکه شدم که تمام وجودم یکباره لرزید و انگار یک قالب یخ روی سرم گذاشتند…هر چقدر اشک ریختیم هیچ چیز از “بهار” به سراغمان نیامد ،جز خاطرات روزهایی که با هم تهران بودیم و من دانشجوی مهمان بودم در دانشگاه علامه و پیاده رویهایمان در میردامادو زمزمه ی ترانه ی “قمیشی “

هرگز نخواستم كه به داشتن تو عادت بكنم….

بگم فقط مال مني به تو جسارت بكنم …

ترسم اينه كه رو تنت …

جاي نگاهم بمونه …

يا روي بيشه چشات …

غبار آهم بمونه …

تو صاف و ساده مثل آب …

حتي با بوسه مي شكني …

رنگ همه آرزوهام …

تجسم خواب مني …

حتي با اينكه هيچ كس …

مثل من عاشق تو نيست …

پيش تو آيينه چشام …

حقير لايق تو نيست …

 و به صف ایستادنهایمان در صف خریدن بلیط تئاتر و زغال اخته خوردنها و گوجه سبزهایی که از حیاط خانه شان می چیدیم و می خورد و من از تعجب با چشمهای باز باز نگاهش می کردم…چون  اصلا میانه ای با میوه های ترش و…ندارم… ناگهان چقدر  زود و جانسوز این ماه، زمین ! دهانش را تا بناگوش باز کرد و عزیزان خاطرات شیرین و تلخ من را خورد!!

هوا سرد و پر از سوزی جانگیر شده ،لباسهای مشکی ام را  مامان!اتو  کشید و گذاشت توی ساکم !ساعت شش وبیست دقیقه ی صبح  است می روم تهران.خدای من!.

پی نوشت 1:

و چقدر دعا می‌کنم که بعضی از اصوات را نشنوی و بعضی از رنگ‌ها را نبینی و بعضی از حرف‌ها را نشنوی و بعضی از حالات را حس نکنی ای انسان که ظلومی و جهول! 

«دکتر شریعتی، گفتگوهای تنهایی»

2: “بهآآآآآآآر! خاطرات خوبم،عزیزترین التیام سالهای هشتاد و چهار تا بطن عاشقانه هایم در دهلیزهای همان سالها،شکیباترین همنشین صبوریهای من و نیکان و روناک !سخت شد سپری این روزها و سالهای “بی تو”بودن!

دل را بايد آغشتهء حقیقت ِ سبز و آبی دريا و جنگل کرد و گام به سپيدی زندگی نهاد… سياه و خاکستری را نمی توان از ديده نهان کرد،که هستند و بايد باشند،اما می توان از رنگ ِ روشن ِ خويش،از باور ِ اميد و ايمان ِ بودن،تغييری در ترکيب ِ رنگ ها داد…

نه پیامبرانه عشق معجزه‌ی نادیده‌ات دارم و یقین انسجام ذره‌های وجودم که پراکنده در این سراپرده شد، نه اهتمام به چنان بودنی… من کوچکم و ضعیف. خالی بمانم، بندی ابلیس می‌شوم.

ظرفِ چه کنم‌هایم را تو  لبریز کن، از خرمندی و مهرت.

همه ی جان وتنم،وطنم،وطنم،وطنم…

شنبه, 6 فوریه 2010

 ایستاده ام هنوز،از بالا به همه ی پیرامونم نگاه می کنم..بعضی رویدادهارا واقعا خرد می شوم.برخی را خیلی

عمیق تحلیل می کنم و بعضی را با دستم می شکنم می گذارم در هیستوریه خاطراتم نیز نماند…

سلام.،آن بالا روی ابرهای توده ای انبوه یک آسمان برف نشسته که تمام کودکان این شهر را خوشحال کرده است…آدم برفی و یک باریکه ی یخبندان برای لیز خوردن پسربچه های جسور خیابان و صدای مرد پارویی  در  ،نیمه های بهمن ماه  هشتاد و هفت خورشیدی.اما حالا که دارم می نویسم شب است ،سکون و رخوتی پر از سرمای سوزناک.خوبم…خیلی خوب…آنقدر ها که باور نکردن “تو”این حال خوب را خراب نمی کند…پر از نشاطم و انرژی و دیگر شادم…شعفم با بودن گاه به گاه همین شاعرانه هایم سرخوشم

می کند…همین دلتنگیهایی که یک وقتهایی با دز خیلی بالا توی رگهایم تزریق می شود و دگردیسی ای که اتفاق می افتد و نخی که نازک می شود از احساساتم،که اگر هنوز خالص باشند و خوشی ای که دوباره از نا کجا آباد توی زندگیم تکثیر می شود و همه ی وقایع که می خواهند اتفاق بیفتند و گاه می آزارانندت و گاه می سازندندت!حالا ظاهرا دوران سازندگی ست و به سر رسیدن ساختار شکنیهایم در زندگی…از سلاله ی نازنینم ممنونم برای دعاهای فراوانش سبب به “آرامش رسیدنم” و کمی مغموم از دوستانی که اگر این صفحه را می گشودند نوشته های اخیرم دلشان را غصه دار کرد و نا خرسند شدند….

نشسته ام کنار پنجره و صدای ضرباهنگ بهمن ماه و نوید پیروزی اش در سال پنجاه و هفت و شادمانی که در تلویزیون دیده و شنیده می شود متعجبم می کند!واقعا این سالها و روزها ما !پیروز بوده ایم و به جای دیو رانده شده،”فرشته “را نشاندیم بر جایگاه خودش!هنوز تردید دارم نه به این موج سواریها ،نه!به آرایمان!به انتخابمان!به جهان بینیمان و از همه مهمتر به خدایی که “مادر” می گوید هست و می بیند و می شنود و از “رگ گردن به ما نزدیکتر”!بگذرد این روزگار تلخ تر ازهر”…با چه صلابتی این سرود پخش می شود از همه جا…امیدوارم من اشتباه کنم نه  دوستان و اندیشمندان و روشنفکران و آنهایی که برای “ایران”را ایران “شدن و ماندن جان دل کندند و خون دل خوردند و زخمه بر پیکرشان ملتهب شدن!

اما هنوز نگاه می کنم…به خودم…مادر…کودک درونم…غزلهایی که می گویم و شعرهایی که می خوانم و دلم را می آشوبند…تیترهای روزنامه ها و مرور تاریخ و حضور امام (ره) و گلباران فرودگاه در ان سالها و …

پی نوشت 1:

خیال تیغ تو با ما حـدیث تشـنه و آب است 

 

اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی 

این جان عاریت که به حافظ سپرده دوست/روزی رخــش ببینــم و تســلیم وی کــنم

دوشنبه, 1 فوریه 2010

با مهر و احترامی فراوان برای دوست نویسنده ی بی نظیرم”آمنه آدینه

دلتنگی واژه ایست که به احساس الآن من می گویند.چقدر دلم لرزید از خواندن کامنتت،چقدر دلواپس لحظه های فرداهایت بدون حضور “مادر مهربانت” شدم…چقدر واژه ها کم طاقتند برای همدردی و التیام یک دل تنها،حتا نمی توانم بگویم درکت می کنم!می فهمم تو را!حست می کنم!نه!نمی توانم این جملات زخمی را به زبان بیاورم! این واژه ها خراب میشوند روی دل!آوار می شوند روی دقیقه های خستگیهای بعد از امروزهایمان!چقدر جانفرساست این اتفاق!رفتن همیشگی مادر”!چقدر مادرهایمان برایمان زحمت کشیدند،وقت گذاشتند تا من و تو “ما”شویم….زندگی کنیم …امید باشیم و امید ببخشیم به روح خراشیده ی روزهایمان!چقدر  دلم تنگ شد برایت عزیز دلم،برای روزهای با هم بودنمان،حرفهایمان،درد دلهایمان،چقدر اشک می ریزم برای “محمد”پسر دوست داشتنی ات که امروز نه پدر بزرگی برای همراهی در  کودکیش دارد نه مادر بزرگی مهربان!آمنه!آمنه دیگر گریه هم نمی کنم…دعای قنوتم شده”یا ایها العزیز”!!از خدای بردباریها برایت شکیبایی بی دریغ می خواهم …آرام باش و صبور و پر حوصله…تسلیت  غمگینترین کلمه ایست که به یاد می آورم….دلم گل مریم می خواهد برای تو ،تو که نوشتن را در سلولهایم تکثیر کردی…دوستت دارم…تمام بی کسی هایت را می بوسم.

یا محمداه

صلى علیک ملائکة السماء

هذا حسینک مرمّل بالدّماء

مقطّع الاعضاء

مصلوب العمامه و الرداء…

  

چهار شنبه, 27 ژانویه 2010

همه ی نشانه ها را خاموش می کنم …خیلی کلافم پیچیده،بقدری کلافه ام که حتا رخوت این زمستان پر برف نیز آرامم نمی کند…اینجا هنوز منم دلتنگ دیدنت!اتاق بیشتر ساعات روز و شبم تاریک است و شمعدانها را نیز گذاشته ام توی کمد…دلم هیچ جز آرامشی بی پایان نمی خواهد…از بعضی از آدمهایی که یکدفعه وارد سررسید زندگیم شده اند خسته ام و رنجور…خودم را نیز نمی توانم تحمل کنم..این سراشیبی نزدیک به سی سالگیم خیلی نخم را نازک کرده!آآآآآآآآآآآی خدایا!کجایی؟دارم ایمانم را به استیصال می کشانم!!!!!دستهایت را عاشقانه می خواهم دور کمرم حلقه کنی و زل بزنم توی چشمهایت و شانه هایت را برای گریه گردن دوست خواهم داشت….